Naar dit beeld kan ik blijven kijken.
En dat is ook wat ik deed, eind september, op Vlieland. Nog even een paar dagen kamperen.
Ik ging alleen, om ongestoord wat schrijfmeters te maken, maar ook voor dit, natuurlijk… Elke ochtend zat ik voor zonsopkomst al op het duin, honderd meter van de tent af. Alleen maar kijken. Verwondering voelen, en grootsheid, en me juist heel klein voelen, en dankbaarheid voelen, inspiratie, liefde, alles.
Ruim een jaar daarvoor zat ik er ook. Toen was het contract voor Naar het eiland net getekend. Nu is het boek alweer een poosje verschenen, warm en prachtig ontvangen, de eerste versie van het vervolg ligt al bij de uitgever. Je zou bijna vergeten af en toe met verwondering en dankbaarheid bij dat alles stil te staan.
Ook maar ‘even’ gedaan, daar op die duintop. Waanzinnig is het! Om wangen zo roze als de zonsopkomst van te krijgen.
Het is makkelijk, in de drukte van alledag, om dingen voor lief te nemen. Boeken, mensen, liefs, moois. Vertraag, neem de tijd, sta stil bij wat er is…