Was het echt? Of was het een droom?
De sneeuw die één dag alles wit kleurde. De lange, tijdloze kerstvakantie.
Een dag, een week, een jaar, de tijd dat mijn jongens klein genoemd mochten worden, dat soort dingen.
Ik voel weemoed én vreugde na elke vakantie. Om het verglijden van de tijd, het zo dierbare samenzijn dat er was en het ook zo dierbare alleenzijn dat er nu weer meer komt. Zin en geen zin. Beide kanten op vraagt schakelen.
Is het leven echt? Of is het een droom? vroeg onze jongste. En hoe kun je dat zeker weten?
Af en toe bedenkt hij iets, om het te testen. Maar tot op heden blijkt niks echt foolproof. We zijn er nog niet uit.
En maakt het uit, hoe het zit? Ook daar zijn we nog niet uit.
Hoe het ook zit, wees aanwezig. Dit leven, of deze droom, heb je. Wees erbij.
Ook daarom schrijf ik. Om aanwezig te zijn, in mezelf, met de ander, en in de ervaringen. Schrijven als escape én schrijven als anker in de werkelijkheid.
Fantastisch als er een mooi verhaal, een publicatie, een boek uit voortkomt. En dat anderen dat lezen, met plezier, interesse, gevoel, is ook fantastisch. Maar voor mij heeft het z’n nut dan allang bewezen.
Mooie dag, of droom, vandaag!
🤍