Schrijven is ook, veel meer dan mensen soms denken, jezelf managen om allerlei hindernissen heen. Interne hindernissen (bij mij vaak: te veel willen, te veel doen en dan crashen). Externe hindernissen (in deze fase vaak: kinderen ziek, docenten van de kinderen ziek, studiedag, projectweek, rapportweek e.d.).
De kunst: je niet te laten ontmoedigen. Al doende leren het schrijven in je dagen te weven, de kraan te laten stromen.
Onze jongste kwam alweer even geleden eens met een raadseltje. Hoe eet je een olifant?
Het antwoord: hapje voor hapje.
Elke grote opgave of grote prestatie, elke koerswijziging, begint met een klein stapje, hapje, brokje, een kleine bijsturing. Doe dit consequent en je pakt iets groots aan, maakt iets groots, verandert iets groots. Langzaam maar zeker. James Clear schreef er met Atomic Habits een mooi boek over, maar de olifant werkt voor mij ook 😉
Ik vond de uitspraak over de olifant zo mooi, en zo bemoedigend, dat ik hem heb laten terugkomen in mijn debuut Naar het eiland. Tijdens het schrijven schreef ik over wat me hielp bij het schrijven en zo werd dat een mooie cirkel.
Dus schrijvers (en andere makers, dromers, bouwers, vormgevers van het leven…): hou vol! Elke dag een hapje.
Waar struikelen jullie over? En wat helpt je om op koers te blijven?