‘Ik had iets heel anders verwacht.’ Aldus een kennis die Naar het eiland las.
Natuurlijk was ik benieuwd, wat dan?
‘Ik weet niet, iets serieuzers, politiek correcters.’
Ik moest hier wel even om grinniken. Tja, als je (zoals ik, volgens mijn kinderen) onder een steen leeft en daar heel gelukkig bent, weten mensen misschien ook niet wat zich zoal in je hoofd afspeelt. Ik maakte blijkbaar een serieuze en politiek correcte indruk (wordt aan gewerkt). Naar het eiland is in die zin dan mijn ‘coming-out’ als romance-lezer en -schrijver.
Daarna was ik een tikje geïrriteerd. Smaken verschillen, en gelukkig maar. Maar waarom is het toch nog altijd zo dat er soms, een beetje, wordt neergekeken op romance en feelgood? Lectuur vs literatuur, als een waarde-oordeel?
Wat is er nu mooier, grootser, belangrijker dan de liefde? Het is van alle tijden, dat we daarover vertellen, toneelspelen, zingen, schilderen, schrijven. We lezen, zien, horen er graag over. Vrouwen, veel, maar zeker niet alleen. En er is zoveel moois te vinden binnen dit boekengenre… Luchtig, meer diepgang, spicy, minder spicy, voorspelbaar, verrassender, straight, lgbtq, cliché, minder cliché, modern, historisch, noem maar op. Van eigen bodem, van buiten de landsgrenzen, het aanbod is echt fan-tas-tisch.
Er is blijkbaar behoefte aan. Dus laten we die behoefte omarmen! Romance / feelgood raakt, neemt ons mee, inspireert, leidt af, troost, verblijdt. Het is heerlijk om over de liefde te lezen, doe het met verve, met trots, zoveel je wil. En het is ook heerlijk om erover te schrijven 🤍