‘Wat kun je doen?’ verzuchtte ik, moedeloos, na het definitieve bericht over de Amerikaanse verkiezingsuitslag. ‘Wat kun je hier nou mee. Wat moet je ermee. Alles verhardt, zo veel mensen die denken dat dit de oplossing is.’
Ik wandelde in het park en trof een vrouw die ik er vaker tegenkom. Ze is 75, eigengereid, en helder zoals ik dat zelfs op mijn 25e niet was.
We liepen samen een stukje op, hadden het kort over hoe het met onze gezinnen ging, met onszelf. Haar inmiddels al weer lege nest, mijn volle nest, de vreugde en de uitdagingen van beide vormen.
Ik weet haar naam, zij de mijne, maar verder zijn we geen deel van elkaars leven. En toch, door af en toe een stukje samen te lopen, leer je elkaar kennen. Leef je mee met elkaar.
‘Dit,’ zei ze. ‘Dit kun je doen. Dit is al zo veel. Menselijk contact, warmte. Ook al ken je elkaar niet zo goed. Kijk naar elkaar om, maak contact, deel, verbind.’
Dus doe dat, mensen. Wees warm en zacht en in verbinding, ook al lijkt de wereld soms koud en volkomen losgeslagen van alle gezond verstand. Elke lichtstraal telt. De wereld heeft het nodig.